Melchior Hyrsch von Kaltenbrunn (*….. - † 1541 r.)

Był bogatym wrocławskim mieszczaninem wywodzącym się ze stanu rycerskiego, który cały majątek i dwór w Wasserjentsch (Komorowice) nabył w roku 1529. Komorowice należały do niego przypuszczalnie aż do jego śmierci, po której przypuszcza się, że majątek po nim odziedziczył jego syn, też o imieniu Melchior.

O niezwykle wysokim statusie materialnym i społecznym Melchiora seniora dla ówczesnej społeczności Wrocławia świadczy zachowana do dzisiaj niezwykle piękna i okazała tablica epitafijna wykonana z drogiego czerwonego marmuru, znajdująca się na południowej elewacji kościoła św. Marii Magdaleny. Tablica upamiętnia Hyrsza i jego drugą żonę Ursulę von Jenkwitz, zmarłą w 1526 roku.

Christopher Petsch

W roku 1568 (inne źródła-1566) kupuje Wasserjentsch (Komorowice), które powiększają jego dotychczasowy  stan posiadania majątków w Bistrzykowie i Suchym Dworze. W tym czasie dokonuje pierwszej rozbudowy dworu dobudowując najpierw wschodnie skrzydło dworu a w roku 1570 zachodnie, które pełniło funkcję mieszkalaną.

[Wcześniej zarówno Bistrzyków jak i Suchy Dwór należały do Johanna von Holza, a Petsch mógł być zięciem von Holza, żonatym z Agathą jego córką lub ewentualnie mógł być też drugim mężem żony von Holza po jego śmierci?]

Heinrich von Logau

W 1574 roku kupił Wasserjentsch (Komorowice) po to aby po roku za zgodą biskupa Andreasa Martina Gerstmanna je sprzedać. Jego bratem był Caspar von Logau biskup wrocławski.

Heinrich i Kaspar von Logau byli synami Mateusza von Logau, kanclerza Nyskiego księstwa biskupiego.

Kaspar von Logau (* 3 sierpnia 1524 w Nysie, †. 4 czerwca 1574 we Wrocławiu) – biskup Wiener-Neustadt w latach 1560–1562,

a następnie biskup wrocławski w latach 1562–1574, starosta generalny Śląska. Kaspar studiował w Lipsku i Padwie. W 1541 został kanonikiem wrocławskim, a 10 lat później prepozytem kapituły w Litomierzycach.

W 1560 na podstawie prezenty cesarskiej został biskupem Wiener - Neustadt. 16 lutego 1562 na biskupa wybrała go wrocławska kapituła. Jako rządca diecezji wydał zarządzenia zmierzające do odbudowy katolicyzmu, ale nie zawsze doczekały się one realizacji. Był tolerancyjny wobec protestantów, co nie podobało się kapitule, która ponaglała go do walki z nowym wyznaniem.

Kaspar von Logau zmarł na gruźlicę i został pochowany w kościele św. Jakuba w Nysie.

Wipertus (* .. - †.. r.)  i

Nicolaus (* 1542 - † 1607 r.)

Frankenstein

Bracia zakupili Wasserjentsch (Komorowice) w roku 1575.

Z dokumentu biskupa Andreasa Jerina z 15 listopada 1591 r. wynika, że młodszy z braci, Wipertus otrzymał Komorowice a starszy, Nicolaus majątek z dworem w Świniarach na północy Wrocławia. Do Nicolasa należał też Gądów i Jaszkotle.

Pierwszą żoną Wipertusa była Katharina Gebauer, z którą miał córkę Magdalenę. Drugą żoną Wipertusa była Helena von Schilling, z którą zawarł związek małżeński w 1592 roku i miał z tego związku córkę Hedwig.

Istnieje uzasadnione domniemanie, że po śmierci Wipertusa wieś i dwór przeszły w formie spadku lub wina na jego córkę Magdalenę, która w 1617 roku wspólnie ze swym mężem Sebastianem von Korkwitz sprzedała Komorowice swemu szwagrowi Ballthasarowi von Lüttwitz, żonatemu z jej przyrodnią siostrą Hedwig.

Akt sprzedaży poświadczył w dniu 5 grudnia 1617 roku Biskup wrocławski Karl Habsburg.

Martin Steiner

Kupił Komorowice w roku 1746 i zapłacił za nie 28.000 talarów. Od roku 1772 posiadłość należy już do jego syna Johanna Steinera a w wyniku zapisu testamentowego i jego śmierci przeszły na wdowę po nim Johannę Dorothe Kumel. W pierwszej połowie XIX wieku majątek należał już prawdopodobnie do jej syna Christiana Steinerta (1830).

To najprawdopodobniej Martin Steiner pod namową Syna dokonał metamorfozy późnogotyckiego dworu-zamku w barokowy; wówczas bardzo modny pałac.

Rodzina von Kaltenbrunn

Georg von Kaltenbrunn (*...-† 1671 r.)

Georg Albrecht von Kaltenbrunn (*1653†…)  

Georg von Kaltenbrunn senior, żonaty był z wdową po wcześniejszym właścicielu Komorowic Ewą von Rehdiger. Z kolei Georg Albrecht junior ożenił się w roku 1672 z Marią Heleną von Lüttwitz i mieli trójkę dzieci, które chrzcili w kościele parafialnym w Ołtaszynie w latach 1676, 1677 i 1684.

Emil von Schweinichen

Kupił majątek wraz z dworem w roku 1841 za kwotę 30.000 Talarów. Niestety wkrótce, bo w 1843 r. miał miejsce tragiczny wypadek, do północnej fosy wpadła jego młoda żona uderzona przez wypadające okno (być  może kawałek opaski wykonanej z piaskowca) i w wyniku odniesionych obrażeń wkrótce zmarła. Emil von Schweinichen kazał zakopać północną część fosy i taki stan rzeczy ma miejsce do dnia dzisiejszego.  Komorowice zostały sprzedane w roku 1854. za kwotę 30.000 talarów pruskich kurrantów, które były przywiezione z Saksonii do notariatu przy dzisiejszej ul. Kościuszki we Wrocławiu przez nowego nabywcę w kilku workach. Podczas rozładunku jeden z worków pękł i posypało się z niego na zatłoczoną ulicę 500 talarów . Przechodzący licznie przechodnie pomogli zbierać monety i co ciekawe okazało się, że po ich zebraniu nie zabrakło ani jednego talara! Kupujący odstąpił wówczas od przeliczania pozostałej części uznając, że kwota musi się zgadzać.

Johann von Holtz (*1488 - †…. r.)

Urodził się w Kolonii i jako młody człowiek przybył do Wrocławia, gdzie dzięki swoim talentom do robienia interesów mając już zaledwie 24 lata kupił w roku 1516 Wasserjentsch (Komorowice). W latach dwudziestych XVI w. rozpoczął przebudowę istniejącej do dzisiaj (po powojennej odbudowie) najbardziej okazałej renesansowej mieszczańskiej rezydencji ówczesnego Wrocławia  „Pod Złotą Koroną”. Następnie kolejno, w roku 1529 r. nabył  Bistrzyków i w 1535 r. Suchy Dwór. Dzięki smykałce do interesów w 1547 roku stał się właścicielem gospody „Pod Złotą Gwiazdą” przy ul. Świdnickiej, głównej ulicy Wrocławia.

Rodzina von Schönberg

August von Schönberg (*07.08.1828 r. - †  r.)

Caspar von Schönberg (*04.05.1878 r. - †  r.)

Rodzina Schönberg ma bardzo starą i bogata tradycję - pochodzi z Saksonii, gdzie jej liczni członkowie mieszkają do dzisiaj. Protoplastą Komorowickiej linii rodu był August von Schönberg. August był najmłodszym synem Fridricha von Schönberg Pana na Niederreisbergu i Krummenhennerdorfie w Saksonii. August ożenił się z Mathilde von Lieres and Wilkau z pobliskich Galowic, której ojciec Emil pośredniczył w zakupie majątku. Majątek

w Komorowicach w tamtym czasie posiadał areał 233 ha, gdzie główną uprawą była uprawa buraka cukrowego. August dał się poznać jako wyśmienity gospodarz i innowator, który nie tylko zasłynął instalacją nowatorskiego systemu drenującego ale zastosował jako pierwszy innowacyjny parowy pług

z wrocławskiej fabryki „Kamna”(obecnie Fadroma).

Jego spadkobiercą został syn Caspar von Schönberg, który był siódmym

z dziesięciu jego dzieci. Caspar miał zaledwie 11 lat jak zmarł jego ojciec.

Caspar ożenił się z Sibyllą Sahrer von Sahr z Dahlen w Saksonii i pierwotnie sprawował tam urząd rządowego urzędnika państwowego. Jednak w roku 1920 powrócił do Wasserjentch, gdzie zajął się gospodarowaniem. W roku 1945 opuścił Schonewasser (nazwa zmieniona w 1937 roku)

i udał się do Bornitz w Saksonii, gdzie też posiadał rodowy majątek. Liczna rodzina von Schönberg żyje tam do dzisiaj i prowadzi w bardzo skrupulatny sposób kronikę rodu i organizuje jego współczesne życie w trosce o rodzinną tradycję.

PGR - INSTYTUT ZOOTECHNIKI i ZWIAZEK HODOWCÓW OWIEC (1945 - 1993)

W roku 1945 podczas oblężenia Wrocławia (Festung Breslau) w dworze mieścił się sztab wojsk Radzieckich oblegających Wrocław. Po zakończeniu wojny na krótko mieściła się tu szkoła a potem mieszkali ludzie. Następnie, jak wszystkie obiekty tego typu na Ziemiach Zachodnich, folwark z dworem przekształcono

w PGR, który działał do końca lat 60-tych XX w. Wybudowano wówczas na obrzeżach parku z wielkiej płyty budynek mieszkalny dla pracowników PGR. W ramach następnych decyzji władz administracyjnych już chyba na początku lat 70_tych XX w. majątek PGR przekazano do Instytutu Zootechniki w Balicach pod Krakowem a ten otworzył w Komorowicach ośrodek szkoleniowo - badawczy hodowli owiec. W tym celu podjęto się wzniesienia nowej owczarni do budowy, której ekipa budowlana używała piasku z Kotowic. Okazało się, że w jednym z transportów piasku przywieziono zagarnięty koparką dzban z m.in. złotymi monetami, tzw. "Skarb z Kotowic". Część monet sprzedali na wolnym rynku pracownicy budowlani a część wzmocniła strukturę betonu, z którego powstawała owczarnia. Zdecydowano wówczas również o renowacji dworu

i przekształcenia go w ośrodek szkoleniowy dla hodowców owiec. Opracowano wówczas (1974-75) studium konserwatorsko - architektoniczne i przystąpiono do prac budowlanych, które jednak dzięki brakowi odpowiedniego nadzoru i niechlujstwa ekip budowlanych doprowadziły do bezpowrotnej utraty elementów elewacji wewnętrznych pałacu (zostały całkowicie skute), okien, piaskowych opasek i wielu innych cennych detali architektonicznych.

ELEKTROCIEPŁOWNIA WROCŁAWSKA Przedsiębiorstwo Zaopatrzeniowo - Handlowe Zespołu Elektrociepłowni Wrocław Sp. z o.o. 

W roku 1998 r. teren z pałacem został zakupiony od prywatnych osób, które weszły w jego posiadanie na początku lat 90-tych przez jedną ze spółek córek Elektrociepłowni Wrocławskiej. W roku 1999 została opracowana koncepcja renowacji dworu i budynku dawanej oficyny z przeznaczeniem na ośrodek szkoleniowy Elektrociepłowni Wrocławskiej pn.: CENTRUM BIZNESU. Pod egidą znanego wrocławskiego architekta mgr. inż. arch. Wacława Hryniewicza,

w oparciu o wytyczne konserwatorskie, został opracowany i zatwierdzony budowlany projekt wykonawczy. Władze Elektrociepłowni powołały spółkę celową pod firmą "Pałac Komorowice Sp. z o.o." do realizacji tego zadania przekazując do niej aportem dwór z parkiem i budynkiem oficyny. Prace budowlane zostały rozpoczęte ale w wyniku zakupu zespołu elektrociepłowni wrocławskich przez kapitał francuski zapadła decyzja o sprzedaży wszystkiego co nie służy podstawowej działalności nowego właściciela, w tym wystawiono na sprzedaż spółkę z pałacem. Przez dłuższy czas nie było zainteresowania obiektem a w wyniku cięcia kosztów zlikwidowano etaty osób stróżujących. Opuszczony obiekt stał się łatwym łupem wszystkiego tego co dało się z niego wynieść. Głównie były to wszystkie elementy drewniane łącznie futrynami okien i ze schodami prowadzącymi na wyższe piętra pałacu. Teren wokół pałacu (fosy, dziedziniec) wraz z parkiem porosły gęste i bujne krzaki oraz samosiejki - pałac uległ przyspieszonej degradacji.

HISTORIA DWORU W KOMOROWICACH

Historia pałacu w Komorowicach sięga początku XVI wieku, ale najstarsza wzmianka dotycząca wsi pochodzi z XIII wieku, kiedy to wymieniona została w dokumencie z 1245 r. jej ówczesna nazwa „ Comornice”. Nazwa ta jednak pewnie wyszła z użycia, gdyż w księdze ziemskiej Karola IV w 1358 r. Komorowice noszą nazwę „Jencz”. Dokument ten wymienia znajdujące się we wsi dwa alodia  o 14 łanach, czyli majątki ziemskie wolne od powinności lennych. W dokumencie króla czeskiego Wacława, wystawionym 7 maja 1382 roku, w wykazie dóbr należących do biskupstwa wrocławskiego pojawiła się nieco zmieniona nazwa miejscowości na  „Gencz”.

Istnieje hipoteza, że dwór w Komorowicach powstał na miejscu średniowiecznej mieszkalnej wieży rycerskiej lub jeszcze starszego założenia

o charakterze mieszkalno-obronnym, która mogła stać w miejscu obecnego skrzydła wschodniego dworu. Świadczyć o tym mogą kamienne fundamenty i część zachowanych do dzisiaj ścian tej części dworu. Podobna wieża zachowała się do dnia dzisiejszego w bardzo dobrym stanie w pobliskim Bistrzykowie.

 W pierwszej  połowie XV wieku wieś należała do pisarza księstwa wrocławskiego i seniora rady miejskiej Wrocławia Marcusa Beckensloera, który zmarł w 1457 roku. Jego trzej synowie piastowali wysokie godności kościelne, a najmłodszy z nich, Johann Backensloer był arcybiskupem Salzburga i prymasem Węgier.

W 1516 roku wieś, nazywaną wówczas „Wasserjentsch”, kupił wrocławski mieszczanin Johann Von Holtz, który w roku 1529 wszedł

w posiadanie pobliskiego Bistrzykowa, a w 1535 r. nabył Suchy Dwór. Ten przybysz z Kolonii już jako młody człowiek odnosić musiał błyskotliwe sukcesy finansowe, skoro w momencie kupowania Komorowic miał zaledwie dwadzieścia cztery lata, a prócz dwu wspomnianych już wsi podwrocławskich stał się właścicielem kupionej W 1547 r.  gospody pod „Złotą Gwiazdą” przy ulicy Świdnickiej we Wrocławiu,

a w latach dwudziestych XVI wieku rozpoczął przebudowę kamienicy pod „Złotą Koroną”, która stała się najokazalszą mieszczańską rezydencją renesansowego Wrocławia.

Komorowice nie należały do Holtza zbyt długo, gdyż wiadomo, że pod koniec lat dwudziestych szesnastego wieku ich właścicielem był Nicolaus Tschesche, który w 1529 roku sprzedał wieś bogatemu mieszczaninowi wrocławskiemu Melchiorowi Hyrschowi von Kaltenbrunn, właścicielowi pobliskich Olbrachtowic. Komorowice należały do niego zapewne aż do śmierci, to jest do roku 1541. Okazała tablica epitafijna, wykonana z czerwonego marmuru, znajdująca się na południowej elewacji Wrocławskiego kościoła sw. Marii Magdaleny upamiętnia Hyrscha

i jego drugą żonę Ursulę von Jenkwitz, zmarłą w 1526 roku. Być może majątek odziedziczył ich jedyny syn, Melchior, ale w 1564 roku wieś należy już do rodziny Falkenhain (Falkonhan), a po dwu latach stanowi własność Christophera Petscha, do którego należał także Biestrzyków

i Suchy Dwór.

Wkrótce, bo w 1574 roku następuje ponowna zmiana właściciela, którym zostaje Heinrich von Logau, brat biskupa wrocławskiego Caspra von Logau, ale po roku, za zgodą biskupa Martina Gerstmanna sprzedał on Komorowice braciom Nicolausowi i Wipertusowi Frankenstein ze Świniar. Z dokumentu biskupa Andreasa Jerina z 15 listopada 1591 roku wynika, że młodszy z braci, Wipertus, otrzymał Komorowice,

a starszy, Nicolaus został właścicielem Świniar, ponadto należał do niego Gądow i Jaszkotle. W kościele w Świniarach znajdowała się tablica epitafijna Nicolausa, która podawała, że zmarł on w 1607 roku w wieku 65 lat.

Następnie wieś przeszła zapewne jako spadek, lub wiano na córkę Wipertusa z pierwszego małżeństwa z Kathariną Gebauer Magdalenę, która w 1617 roku wraz ze swym mężem Sebastianem Von Korkwitz sprzedała Komorowice swemu szwagrowi Balthasarowi von Luttwitz, żonatemu z jej przyrodnią siostrą Hedwig, córką Wipertusa Von Frankenstein z drugiego małżeństwa z Heleną von Schilling zawartego

w 1592 r.. Akt sprzedaży poświadczył 5 grudnia 1617 roku biskup wrocławski arcyksiążę Karl Habsburg.

W rodzinie Luttwitzów Komorowice pozostawały przez kilkadziesiąt lat od 1649 roku były własnością porucznika Heinricha von Luttwitz,

w latach 1650-54 porucznika Karl Sigismunda Von Luttwitz, który ożenił się w 1648 r. z Ewą von Rehdiger. Po śmierci męża w 1653 roku była ona właścicielką wsi do roku 1662, kiedy to wniosła Komorowice w posagu swemu drugiemu mężowi Georgowi von Kaltenbrunn. Epitafium Evy von Kaltenbrunn, ozdobione herbem rodu Rhedigerów, znajdowało się do 1945 roku na nieistniejącej obecnie ścianie, zniszczonego

w czasie wojny, kościoła w Domasławiu. Znajdujący się tam napis głosił, że była ona żoną Georga von Kaltenbrunn, pana na Komorowicach

i Rzeplinie. W roku 1653 i 1665 chrzcili oni swe dzieci w kościele w Ołtaszynie, gdzie też pochowany został zmarły w 1671 roku Georg Von Kaltenbrunn. Po jego śmierci Komorowice przypadły jedynemu synowi Georgowi Albrechtowi von Kaltenbrunn, ożenionemu W 1672 roku

z Marią Heleną von Luttwitz. Byli oni zapewne właścicielami wsi jeszcze w latach osiemdziesiątych XVII wieku, gdyż księgi parafialne kościoła w Ołtaszynie odnotowywały chrzty ich dzieci w latach 1676, 1677 i 1684.

Kolejnym właścicielem Komorowic był Philip Oswald Cramer von Ehrencron, zaliczony od 1688 roku do stanu rycerskiego. W tym samym roku jego żoną została Susanna Oelsner, a po jej śmierci w 1696 roku, ożenił się z Anną Rosiną Sembalin, która w 1720 roku sprzedała wieś Karolwi Gustavowi von Schickfuss za 30 000 talarów. Wdowa po nim, Elisabeth Tugendreich sprzedała w 1746 roku majątek Martinowi Steinerowi za 28 000 talarów. Od 1772 r. Komorowice należały do jego syna Johanna Steinera, a następnie na mocy zapisu testamentowego przeszły na jego żonę Johannę Dorotheę Kummel.

Następnymi właścicielami posiadłości wraz z dworem byli: wrocławski radca prawny Kersten, potem Christian Steinert , od 1841 r. Emil von Schweinichen, od którego kupił majątek w 1854 roku August von Schönberg. Jego spadkobiercy byli właścicielami Komorowic do 1945 roku.

W 1937 r. w wyniku akcji mającej na celu germanizację słowiańsko brzmiących nazw miejscowości, liczącą ponad czterysta lat nazwę „Wasserjentsch” zamieniono na "Schönwasser".

Niewiele wiadomo o wyposażeniu wnętrz pałacu. Brak pisanych przekazów może świadczyć, że nie wybiegało ono ponad przeciętność. Jedyne znane przedwojenne zdjęcie ukazuje wnętrze sklepionej sali na parterze w skrzydle frontowym, o dość skromnym umeblowaniu. Zapewne jednak nie pełniło ono wówczas szczególnie reprezentacyjnej funkcji. Główne pomieszczenia recepcyjne, poprzedzone okazałą klatką schodową mieściły się zapewne na pierwszym piętrze w skrzydle frontowym i zachodnim. Tam też najpewniej umieszczono najwartościowsze sprzęty. Jeden z przedwojennych opisów wymienia, pochodzący z początku XVII wieku kabinet (rodzaj popularnego niegdyś mebla, zazwyczaj kosztownego i bogato zdobionego) wykonany z hebanu i ozdobiony kością słoniową. Należał on pierwotnie do wyposażenia pałacu w Szczodrem i został zakupiony przez właściciela Komorowic w 1935 r. Innym cennym nabytkiem był zakupiony w 1871 roku klasycystyczny wiszący świecznik z alabastrową misą i ozdobami ze złoconego żeliwa. Jedną z przechowywanych w pałacu osobliwości był pochodzący z dworskiego spichlerza stempel do oznaczania worków z 1845 r., z wyobrażeniem pługa ciągnionego przez woły. Wnętrza rezydencji ozdabiały zapewne także inne wartościowe sprzęty, jednak nic nie wiemy o ich powojennych losach. Część zapewne zniszczono, inne być może stały się łupem Rosjan, którzy kwaterowali tu w 1945 r., pozostawiając po sobie rozsypujący się, zbudowany z cegły

i otynkowany obelisk, stojący na wschód od pałacu przed nowym budynkiem mieszkalnym.

Po wojnie los pałacu i majątku był podobny do wielu innych zespołów tego typu. Do końca lat 60-tych XX w.  pałac był użytkowany przez miejscowy PGR, potem w latach 1974-75 rozpoczęto remont kapitalny w celu użytkowania budynku jako ośrodka Szkoleniowego Hodowców owiec. W związku z przedsięwziętymi, wówczas pracami adaptacyjnymi sporządzone zostało studium historyczno-architektoniczne, gdzie przedstawiono dzieje budowli i dokonano analizy jej przekształceń, a także opracowano wytyczne konserwatorskie. Jednak po naprawie dachów, wykonaniu części nowych, prefabrykowanych stropów i usunięciu większości tynków wewnętrznych prace przerwano,

a opuszczony budynek niszczał pozbawiony stałej opieki.

W 1993 roku pałac wraz z parkiem kupili Andrzej Rams i Czesław Adamski, a od nich w roku 1998 odkupił posiadłość Roman Rybak reprezentujący Przedsiębiorstwo Zaopatrzeniowo - Handlowe Zespołu Elektrociepłowni Wrocław sp. z o.o.., dla którego w oparciu o wytyczne konserwatorskie budowlany projekt rewitalizacyjny opracował architekt Wacław Hryniewicz.

Zakup elektrociepłowni Wrocławskiej przez inwestora z Francji skutkował poleceniem sprzedaży wszelkich składników majątkowych nie związanych z produkcją ciepła i energii elektrycznej przez dotychczasowego właściciela posiadłości dworskiej w Komorowicach.

W roku 2004 najwyższą cenę kupna zaoferował Henryk Rajczakowski, współwłaściciel kilku spółek operujących prężnie w pobliskim Wrocławiu, który wkrótce stał się kolejnym właścicielem Komorowic. Przeprowadzone przez niego prace fitosanitarne w zarośniętym parku przywróciły jego kształt i dawny charakter. Prace zabezpieczające z ogrodzeniem terenu i jego ochroną zapobiegły rozszabrowaniu tego co jeszcze w pałacu pozostało.

Pomimo podjętych szeregu wysiłków plany odkupienia terenu folwarku z jego zabudową i scalenia w przedwojennej formie z pałacem niestety się nie powiodły, co pokrzyżowało plany inwestycyjne właściciela. Obecnie dwór wraz z parkiem czekają na zapis dalszego ciągu swojej historii.

Właściciele na Komorowicach

Marcus Beckensloer (*.... - †1457 r.)

Jego ojcem był Thilo von Gandersheim († 1415) , który przybył do Wrocławia    

w 1377 r. wraz z trzema braćmi z Brunszwiku i przybrał  nazwisko Beckensloer.   W międzyczasie rodzina zmieniła ponownie nazwisko i znana była też jako Beckenschlager. Żoną Marcusa była Barbara Stengel (†1438), córka Sigmunda Pana na Benkwitz. Marcus Beckensloer nabył Wasserjentsch (Komorowice)

w I połowie XV w., gdzie wydaje się, że mieszkał aż do swojej śmierci. W latach 1420-1425 był też właścicielem kilku posesji i kamienic w tym na Wrocławskim Rynku 25 oraz kamienic przy ul. Kuźniczej i przy ul. Więziennej. Marcus Beckensloer sprawował w tamtym czasie zacne funkcje m.in. pisarza Księstwa Wrocławskiego i seniora Rady Miejskiej Wrocławia.

Miał trzech synów, którzy piastowali wysokie godności kościelne. Najmłodszy

z jego synów Johann Beckensloer (*1435-1489) znany również jako: Johann Beckenschlager, Johann Pflueger czy Johann Peckensloer, dostąpił godności Arcybiskupa Salzburga oraz Prymasa Węgier. W trakcie swej bogatej kariery był także dyplomatą na dworze cesarza Fryderyka III w Styrii i Niderlandach (1483/84). 21 czerwca 1486 cesarz mianował go Zarządcą Austrii, Styrii, Karyntii, Istry, etc. Johann pomimo stanu duchownego będąc mocnej 

i imponującej postury wolał od sutanny paradować w zbroi rycerskiej. Nie stronił też od uciech cielesnych, które dzielił ze swoimi konkubinami.

Rodzina Falkenhain (Falkonhan)

W roku 1564 na krótko, staje się właścicielami Wasserjentsch (Komorowice)

Rodzina von Lüttwitz

Wasserjentsch przeszły na własność tej rodziny w roku 1617 r. za sprawą ożenku Hedwig Frankenstain (córki Wipertusa Farnkenstain z drugiego małżeństwa z Heleną von Shilling) z Ballthasarem von Lüttwitz. W rodzinie Lüttwitzów Komorowice pozostawały przez kilkadziesiąt. Od roku 1649 r. Panem na Komorowicach,  został porucznik Heinricha von Lüttwitz a następnie w latach 1650 -1653 należały prawdopodobnie do jego syna porucznika Karla Sigismunda von Lüttwitz (*..-† 1653), który ożenił się w 1648 r. z Ewą von Rehdiger. Żona porucznika po jego śmierci pozostawała jeszcze formalną właścicielką Komorowic do roku 1662, kiedy to historia zatoczyła koło i wniosła ona Komorowice w posagu swemu drugiemu mężowi Georgowi z rodu von Kaltenbrunn. [Wcześniej Komorwice należały już do rodu Kaltenbrunn]

Philip Oswald Cramer von Ehrencron

Philip jako świeżo pasowany rycerz w roku 1688 wszedł w związek małżeński z Susanną Oelsner a po jej śmierci ożenił się ponownie, tym razem z Anną Rosiną Sembalin. Ta zaś prawdopodobnie po śmierci męża sprzedała Komorowice w 1720 za 30.000 talarów.

Gustav von Schickfuss

Kupił Komorowice w 1720 roku za 30.000 talarów a wdowa po nim Elisabeth Tugendreich sprzedała je w roku 1746 za 28.000 talarów.

"KOMOROWICE

INDUSTRIAL ESTATE"

i Henryk Rajczakowski

(od 2004 r. do chwili obecnej)

W roku 2004 zrujnowany i całkowicie zapuszczony dwór i park

w Komorowicach zakupił, jako jedyny zainteresowany kupnem tego obiektu, pasjonat spuścizny historycznej Dolnego Śląska i miłośnik starej architektury, wrocławski przedsiębiorca z branży IT Henryk Rajczakowski.

Po zakupie Komorowic natychmiast ogrodził cały teren i przywrócił ochronę fizyczną obiektu zapobiegając postępującemu rozkradaniu tego, co jeszcze pozostało na miejscu. We współpracy z Konserwatorem Zabytków szybko ustalono zakres niezbędnych prac ratunkowych oraz fito-sanitarnych w parku

i rozpoczęto gruntowne prace konserwacyjne. Wykarczowano wszystkie dzikie nasadzenia wokół dworu w zapuszczonej fosie i stawach oraz parku. W dworze ponownie zainstalowano stalowe (tymczasowe) schody, które umożliwiły na komunikację pionową w obiekcie. Wielokrotne zabezpieczenia tymczasowego pokrycia dachu i impregnacja konstrukcji drewnianej więźby dachowej były kolejnymi krokami.

Nowy właściciel pod nadzorem Konserwatorskim zlecił przeprowadzenie badań stratygraficznych i tych dotyczących warunków gruntowych podłoża wokół pałacu i w jego piwnicach.

W pierwotnym zamiarze inwestycyjnym nowy właściciel zamierzał odkupić od Instytutu Zootechniki z Balic teren przyległego folwarku i przywrócić dawną integralność terytorialno-funkcjonalną całego dworsko-folwarcznego założenia Komorowic.

Niestety biurokratyczna opieszałość i skomplikowane procedury, pomimo przyjaznej atmosfery negocjacji zakupowych terenu folwarku, trwały kilka lat

i zakończyły się niepowodzeniem w jego nabyciu.

Spółka rozpoczęła wówczas intensywne przygotowania do rewitalizacji Komorowic w celu utworzenia w zabytkowej substancji pałcu-dowru hotelu butiquowego o wysokim standardzie.

W trakcie prac koncepcyjnych, z powodów osobistych, właściciel spółki zdecydował o jej sprzedaży i/lub jej majątku; w tym zespołu pałacowo – parkowego w Komorowicach.

Nicolaus Tschesche

Niewiele wiemy o tym właścicielu Komorowic poza tym, że nabył je pod koniec lat dwudziestych XVI w od Joahanna von Holza i następnie w roku 1529 sprzedał je Melchiorowi Hyrschowi von Kaltenbunn.

Version: 110723._1.0.

Copyright©Nortel Silesia_HR

Komorowice Industrial Estate